Ασφαλείς οι μεταμοσχεύσεις προσώπου
LAWRENCE K. ALTMAN, M.D. / THE NEW YORK TIMES
Ο δρ Εντουάρντο Ροντρίγκεζ είναι ο βασικός συντάκτης της πρόσφατης αξιολόγησης των μεταμοσχεύσεων προσώπου.
Οταν πραγματοποιήθηκε η πρώτη
μεταμόσχευση προσώπου στη Γαλλία το 2005 υπερέβη πολλά από τα
θεωρούμενα, μέχρι εκείνη τη στιγμή, όρια της ιατρικής επιστήμης και
μονοπώλησε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Η πρώτη ολοκληρωμένη
αξιολόγηση όλων των μεταμοσχεύσεων προσώπου (28 σε επτά κράτη χωρίς να
συνυπολογιστούν δύο που πραγματοποιήθηκαν στην Τουρκία) διαλύει πολλές
από τις αρχικές αμφιβολίες. Η έκθεση, η οποία δημοσιεύεται στην
ηλεκτρονική έκδοση του The Lancet, επισημαίνει ότι πρόκειται για μία
γενικά ασφαλή και επιτυχή διαδικασία, η οποία θα πρέπει να προσφέρεται
σε περισσότερους ασθενείς.
Ταυτόχρονα οι επιστήμονες υπογραμμίζουν ότι πρόκειται για μία πειραματική διαδικασία, επικίνδυνη και ακριβή (κοστίζει τουλάχιστον 300.000 δολάρια) και η επιλογή των ασθενών που θα υποβληθούν σε αυτήν πρέπει να γίνεται με πολύ αυστηρά κριτήρια. Ακόμα και όταν η έκβαση είναι επιτυχής, οι κίνδυνοι λοίμωξης αλλά και τοξικής αντίδρασης στα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα είναι πολλοί.
Η μεταμόσχευση προσώπου μπορεί να βοηθήσει σημαντικά ανθρώπους που πάσχουν από γενετικά νοσήματα, έχουν υποστεί εγκαύματα ή υπήρξαν θύματα δυστυχημάτων κ.ο.κ. Φυσικά η ιδέα ότι ένα άτομο ζει και κυκλοφορεί με το πρόσωπο ενός άλλου προκαλεί τρόμο, αλλά όπως αναφέρεται στην έκθεση, ο αποδέκτης του μοσχεύματος δεν μοιάζει με τον δωρητή του. «Το νέο πρόσωπο είναι ένα μείγμα ανάμεσα στον αποδέκτη του μοσχεύματος και τον δότη και σίγουρα δεν θα αναγνώριζες τον δότη αν έβλεπες αυτόν που δέχθηκε το μόσχευμα στον δρόμο» αναφέρει ο δρ Εντουάρντο Ντ. Ροντρίγκεζ του Ιατρικού Κέντρου Λανγκόν του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, ο οποίος έχει σπουδάσει Οδοντιατρική και Ιατρική και πραγματοποίησε πλήρη μεταμόσχευση προσώπου το 2012 στο πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Κάποια από τα ευρήματα προκαλούν εντύπωση. Τα νέα πρόσωπα π.χ. αρχικά είναι μουδιασμένα, σαν ο αποδέκτης του μοσχεύματος να είχε επισκεφθεί τον οδοντίατρο. Ομως αυτή η αίσθηση διαρκεί μόνο μερικούς μήνες.
Κάποιοι, μάλιστα, έπειτα από μερικούς μήνες ανακτούν όλες τις αισθήσεις που έχει ένας φυσιολογικός άνθρωπος στο πρόσωπό του. Νιώθουν ένα φιλί και το αεράκι και μπορούν να μυρίσουν το φρεσκοκομμένο γρασίδι. Η αποκατάσταση της κινητικής λειτουργίας καθυστερεί περισσότερο. Κάποιοι κατάφεραν να ακουμπήσει το ένα χείλος με το άλλο έξι μήνες μετά τη μεταμόσχευση και να κλείσουν το στόμα τους μετά από οκτώ μήνες, ενώ μπόρεσαν να καταπιούν και να μιλήσουν καθαρά τρεις μήνες μετά την επέμβαση. Επειτα από δύο χρόνια κατάφεραν να χαμογελάσουν και γενικότερα όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο βελτιωνόταν η κατάσταση.
Ωστόσο όλοι οι αποδέκτες μοσχεύματος προσώπου στον πρώτο χρόνο βίωσαν κάποια επεισόδια οξείας απόρριψης του μοσχεύματος κυμαινόμενης σοβαρότητας που αντιμετωπίστηκε φαρμακευτικά.
«Πρωταθλητές» στις μεταμοσχεύσεις προσώπου είναι οι Γάλλοι χειρουργοί που έχουν μέχρι στιγμής πραγματοποιήσει δέκα τέτοιες μεταμοσχεύσεις. Στο Παρίσι ο δρ Λοράν Λαντιέρι, που επέκρινε την πρώτη, έκανε επτά. Ομως, οι πρώτες επιτυχίες γέννησαν και νέα ηθικά διλήμματα. Πόσο θα πρέπει να περιμένει ο ενδιαφερόμενος προτού προχωρήσει σε μεταμόσχευση προσώπου; Και σε ποιες ηλικίες θα πρέπει να επιτρέπεται η επέμβαση; (σήμερα οι λήπτες των μοσχευμάτων είναι από 19 έως 60 ετών).
Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι το μεγάλο κόστος αυτών των επεμβάσεων επιβάλλει την εφ’ όρου ζωής οικονομική στήριξη όσων υποβάλλονται στην επέμβαση προκειμένου να λαμβάνουν την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή και να γίνονται κάποιες αναγκαίες μικροεπεμβάσεις.
Ταυτόχρονα οι επιστήμονες υπογραμμίζουν ότι πρόκειται για μία πειραματική διαδικασία, επικίνδυνη και ακριβή (κοστίζει τουλάχιστον 300.000 δολάρια) και η επιλογή των ασθενών που θα υποβληθούν σε αυτήν πρέπει να γίνεται με πολύ αυστηρά κριτήρια. Ακόμα και όταν η έκβαση είναι επιτυχής, οι κίνδυνοι λοίμωξης αλλά και τοξικής αντίδρασης στα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα είναι πολλοί.
Η μεταμόσχευση προσώπου μπορεί να βοηθήσει σημαντικά ανθρώπους που πάσχουν από γενετικά νοσήματα, έχουν υποστεί εγκαύματα ή υπήρξαν θύματα δυστυχημάτων κ.ο.κ. Φυσικά η ιδέα ότι ένα άτομο ζει και κυκλοφορεί με το πρόσωπο ενός άλλου προκαλεί τρόμο, αλλά όπως αναφέρεται στην έκθεση, ο αποδέκτης του μοσχεύματος δεν μοιάζει με τον δωρητή του. «Το νέο πρόσωπο είναι ένα μείγμα ανάμεσα στον αποδέκτη του μοσχεύματος και τον δότη και σίγουρα δεν θα αναγνώριζες τον δότη αν έβλεπες αυτόν που δέχθηκε το μόσχευμα στον δρόμο» αναφέρει ο δρ Εντουάρντο Ντ. Ροντρίγκεζ του Ιατρικού Κέντρου Λανγκόν του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, ο οποίος έχει σπουδάσει Οδοντιατρική και Ιατρική και πραγματοποίησε πλήρη μεταμόσχευση προσώπου το 2012 στο πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Κάποια από τα ευρήματα προκαλούν εντύπωση. Τα νέα πρόσωπα π.χ. αρχικά είναι μουδιασμένα, σαν ο αποδέκτης του μοσχεύματος να είχε επισκεφθεί τον οδοντίατρο. Ομως αυτή η αίσθηση διαρκεί μόνο μερικούς μήνες.
Κάποιοι, μάλιστα, έπειτα από μερικούς μήνες ανακτούν όλες τις αισθήσεις που έχει ένας φυσιολογικός άνθρωπος στο πρόσωπό του. Νιώθουν ένα φιλί και το αεράκι και μπορούν να μυρίσουν το φρεσκοκομμένο γρασίδι. Η αποκατάσταση της κινητικής λειτουργίας καθυστερεί περισσότερο. Κάποιοι κατάφεραν να ακουμπήσει το ένα χείλος με το άλλο έξι μήνες μετά τη μεταμόσχευση και να κλείσουν το στόμα τους μετά από οκτώ μήνες, ενώ μπόρεσαν να καταπιούν και να μιλήσουν καθαρά τρεις μήνες μετά την επέμβαση. Επειτα από δύο χρόνια κατάφεραν να χαμογελάσουν και γενικότερα όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο βελτιωνόταν η κατάσταση.
Ωστόσο όλοι οι αποδέκτες μοσχεύματος προσώπου στον πρώτο χρόνο βίωσαν κάποια επεισόδια οξείας απόρριψης του μοσχεύματος κυμαινόμενης σοβαρότητας που αντιμετωπίστηκε φαρμακευτικά.
«Πρωταθλητές» στις μεταμοσχεύσεις προσώπου είναι οι Γάλλοι χειρουργοί που έχουν μέχρι στιγμής πραγματοποιήσει δέκα τέτοιες μεταμοσχεύσεις. Στο Παρίσι ο δρ Λοράν Λαντιέρι, που επέκρινε την πρώτη, έκανε επτά. Ομως, οι πρώτες επιτυχίες γέννησαν και νέα ηθικά διλήμματα. Πόσο θα πρέπει να περιμένει ο ενδιαφερόμενος προτού προχωρήσει σε μεταμόσχευση προσώπου; Και σε ποιες ηλικίες θα πρέπει να επιτρέπεται η επέμβαση; (σήμερα οι λήπτες των μοσχευμάτων είναι από 19 έως 60 ετών).
Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι το μεγάλο κόστος αυτών των επεμβάσεων επιβάλλει την εφ’ όρου ζωής οικονομική στήριξη όσων υποβάλλονται στην επέμβαση προκειμένου να λαμβάνουν την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή και να γίνονται κάποιες αναγκαίες μικροεπεμβάσεις.
ANAΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 1/5/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου